Najbolji srpski vaterpolisti danas i kroz istoriju | TOP 13

Najbolji srpski vaterpolisti zadužili su svoje klubove i reprezentaciju Srbije neverovatnim rezultatima koje su postigli. Izdvojili smo 13 imena: Milan Aleksić, Marko Avramović, Igor Milanović, Vladimir Vujasinović, Filip Filipović, Živko Gocić, Stefan Mitrović, Slobodan Nikić, Duško Pijetlović, Andrija Prlainović, Aleksandar Šapić, Vanja Udovičić i Aleksandar Šoštar.

Naravno, i mnogi drugi vredni su pomeni, a samo neka imena koja ćemo van naše liste pomenuti jesu: Nikola Rađen, Danilo Ikodinović, Slavko Gak, Slobodan Soro, Denis Šefik, Dušan Mandić, Milan Aleksić, Miloš Ćuk, Radoslav Filipović, Dejan Savić, Sava Ranđelović. 

Lista bi mogla da se širi i dalje u nedogled jer smo godinama najjača nacija na svetu u vaterpolu i samim tim je svaki srpski reprezentativac ujedno i “bezbroj” puta nagrađivan. Tako je bilo u prošlosti, tako je sada, a nema razloga da tako ne bude i ubuduće.

Zamislite da neke brazilske novine krenu da broje koji su sve vrhunski brazilski fudbaleri u poslednjih 100 godina ostvarili sjajne rezultate. Pa krenu: Romario, Garinča, Rivaldo, Ronaldinjo, Ronaldo Nazario, Kafu, Dida, Nejmar, Dani Alves, Roberto Karlos, Marselo, Zagalo, Pato, Ziko, Dunga, Mota, Hulk… Bio bi to težak posao, a list predugačka. 

Isto tako teško, a možda i teže, bilo je nama dok smo mozgali ko su najbolji srpski vaterpolisti. Sačinili smo jednu listu gde redosled ne znači i nekakav rang.

Elem, najbolji vaterpolisti Srbije imaju fantastičan kvalitet. Divili smo se (i još uvek) svim tim medaljama na evropskim i svetskim prvenstvima, mediteranskim igrama, svetskoj ligi i kupu, kao i Olimpijadi. I zaista, kada je u pitanju reprezentativni vaterpolo Srbija je tu neprikosnovena – ima najviše medalja u istoriji!

Pre nego što ih pobrojimo (redosled nije bitan jer je nemoguće ustanoviti ko je od koga bolji i da li je), poželjno je da pročitate sva vaterpolo pravila kako biste se bolje upoznali sa ovim sportom, pogotovu jer se uskoro uvode i nova. Tu su, kao i uvek, kvote na vaterpolo, koje vam mogu doneti lepe dobitke uz malo sreće.

#1. Milan Aleksić

Rođen je 13. maja 1986. u Beogradu. Osvajač je brojnih olimpijskih, svetskih i evropskih medalja. Karijeru je počeo u Partizanu, gde je već sa 17 godina debitovao za prvi tim. Seniorski reprezentativni dres obukao je u 21. godini, a prve velike uspehe postigao 2007, kada je Srbija osvojila zlato u Svetskoj ligi.

Od 2009. bio je neizostavan deo reprezentacije. Na Svetskom prvenstvu u Rimu postigao je ključni gol u finalu, koji je direktno odlučio pobednika. Srbija je bila na krovu sveta.

Tokom karijere osvojio je brojne medalje, uključujući zlato na Evropskom prvenstvu u Beogradu, bronzu u Zagrebu i olimpijsku bronzu u Londonu 2012. Najveći uspeh u karijeri ostvario je na Olimpijskim igrama u Riju 2016, kada je sa Srbijom stigao do najsjajnijeg odličja. 

U Tokiju 2020. ponovo je bio deo tima koji je osvojio olimpijsko zlato pobedivši Grčku u finalu rezultatom 13:10. Tokom 13 godina igranja za reprezentaciju upisao je preko 250 nastupa i sabrao 25 medalja.

U klupskoj karijeri nastupao je za Partizan, Solnok i Barselonetu. Sa Partizanom je šest puta uzastopno bio prvak domaćeg prvenstva i kupa, a 2011. je sa timom osvojio titulu šampiona Evrope. Isti uspeh ponovio je 2017. sa mađarskim Solnokom. Obe titule upotpunio je pobedama u Superkupu Evrope, potvrđujući status jednog od najboljih svoje generacije.

#2. Marko Avramović

Igrao je i za Zvezdu i za Partizan, što govori koliki kvalitet ima. Nekadašnji srpski vaterpolista danas obavlja funkciju generalnog sekretara Udruženja vaterpolo trenera Srbije. Tokom karijere istakao se igrama u reprezentaciji i brojnim klubovima, osvajajući prestižne trofeje na domaćem i međunarodnom nivou.

Kao junior 2004. postao je evropski šampion. U seniorskoj reprezentaciji Srbije proveo je šest godina, između 2007. i 2013, odigravši 91 utakmicu i postigavši 23 gola. Prvi veliki reprezentativni nastup imao je na Svetskom prvenstvu u Rimu 2009, gde je Srbija osvojila zlato. Dve godine kasnije, na prvenstvu sveta u Šangaju, uzeo je bronzu. 

Na Evropskom prvenstvu u Zagrebu 2010. upisao je tri gola i pomogao timu da osvoji bronzu. Pored toga, bio je deo reprezentacije koja je trijumfovala u Svetskom kupu u Oradei 2010. godine. 

U Svetskoj ligi ostvario je značajne rezultate – bronza u Podgorici 2009, zlato u Berlinu iste godine, te titule šampiona u Nišu 2010. i Firenci 2011. Taj finalni meč bio je i poslednji za nacionalni tim.

Počeo je da trenira u Partizanu, gde se zadržao 9 godina U periodu od 2006. do 2011. bio je deo generacije koja je dominirala domaćim takmičenjima, osvojivši pet uzastopnih titula prvaka Srbije i isto toliko nacionalnih kupova. Sa Partizanom je 2010. godine trijumfovao i u Eurointer ligi. 

Nakon problema u klubu i nesuglasica sa upravom, odlučio je da raskine ugovor i napusti ekipu nakon četvrtfinala Evrolige. A gde odlazi onaj ko se posvađa sa Partizanom? Da, u Zvezdu. Tamo je bio jedan od najvažnijih igrača.

Tokom tri sezone u crveno-belom dresu osvojio je šest trofeja, uključujući Ligu šampiona i Superkup Evrope 2013. godine, kao i duple krune u domaćim takmičenjima u sezonama 2012/13 i 2013/14. 

Davao je odlučujuće golove – u finalu Kupa Srbije 2012/13 postigao je tri gola protiv Partizana, dok je u finalu Lige šampiona protiv Juga iz Dubrovnika postigao odlučujući pogodak za pobedu Zvezde rezultatom 8:7. Iz kluba je otišao 2014. godine sa više od 75 postignutih golova i osvojenih šest trofeja.

Karijeru je nastavio u Rumuniji, potpisavši ugovor sa VK Oradeom. Ipak, nakon nekoliko meseci morao je da napusti klub zbog administrativnih prepreka, jer je registrovan kao četvrti strani igrač, što pravila rumunskog prvenstva nisu dozvoljavala.

Sredinom decembra 2015. prešao je u mađarski Ferencvaroš, u tom trenutku ekipu koja je bila među vodećima u nacionalnom prvenstvu. U sezoni 2016/17 sa klubom je osvojio Len Evro Kup, a u drugoj utakmici finala protiv svog bivšeg kluba Oradee postigao je tri gola, čime je doprineo velikom trijumfu.

Nakon uspeha sa Ferencvarošom, preselio se u Eger, gde je igrao dve sezone. Iako je bio važan deo tima, prvi put u karijeri nije osvojio nijedan trofej, što je rezultiralo rastankom sa klubom.

U avgustu 2019. potpisao je ugovor sa španskim Sabadeljom, gde je nastavio da igra na visokom nivou. Njegova bogata karijera donela mu je iskustvo igranja u nekoliko evropskih liga i osvajanje prestižnih titula, dok danas svoj doprinos vaterpolu pruža kroz rad u Udruženju vaterpolo trenera Srbije.

#3 Igor Milanović

Rođeni Beograđanin, Igor Milanović je bivši srpski igrač vaterpola. Rođen je 1965. godine. Danas je uspešan trener. Tokom bogate karijere ostavio je neizbrisiv trag u ovom sportu, kako u reprezentaciji, tako i na klupskom nivou.

Za reprezentaciju Jugoslavije odigrao je ukupno 349 utakmica i postigao 540 golova. Sa nacionalnim timom osvojio je dve zlatne olimpijske medalje, dva puta bio svetski šampion, a ima i zlato sa Evropskog prvenstva. 

Dodatno, dvaput je osvajao FINA kup, dok je jedan od njegovih najslavnijih trenutaka u karijeri bio odlučujući gol u finalu Svetskog prvenstva 1986. u Madridu, kada je u poslednjoj sekundi četvrtog produžetka doneo pobedu Jugoslaviji nad Italijom. Ova utakmica ostala je upamćena kao jedna od najuzbudljivijih u istoriji vaterpola.

Na klupskom nivou nastupao je za više ekipa širom Evrope, uključujući Partizan, Crvenu zvezdu, Mladost, Romu, Budvansku rivijeru i Katolonju. Njegova sportska veličina prepoznata je i kroz činjenicu da je bio nosilac zastave Savezne Republike Jugoslavije na ceremoniji otvaranja Olimpijskih igara u Atlanti 1996. godine. Godine 2006. uvršten je u Vaterpolo kuću slavnih.

Trenersku karijeru započeo je 2008. u klubu Student, nakon čega je preuzeo Partizan i predvodio ga do titule prvaka Evrope 2011. godine. U kasnije je vodio i italijanski Pro Reko, sa kojim je osvojio Ligu šampiona, kao i Galatasaraj, Crvenu zvezdu, Novi Beograd i Olimpijakos.

#4. Vladimir Vujasinović

Vladimir Vujasinović je 73. godište. Rođen je u Rijeci, jedan je od najboljih igrača koje je Srbija ikada imala. Njegova igračka karijera trajala je više od dve decenije, a bio je poznat kao izuzetno inteligentan igrač, sposoban da podjednako dobro igra u napadu i odbrani. 

Nastupao je za Primorje, Crvenu zvezdu, Barselonu, Partizan, Romu i Pro Reko, dok je kratko vreme proveo i u malteškom Neptunsu i brazilskom Fluminenseu. 

Njegova vizija igre i sposobnost da preuzme odgovornost u ključnim trenucima učinili su ga jednim od najboljih all-around igrača u istoriji sporta.

Za reprezentaciju Jugoslavije debitovao je sa 17 godina i 3 meseca, postigavši gol protiv Francuske. Nosio je kapitensku traku od 2003. do kraja karijere i odigrao 341 utakmicu za reprezentaciju, postigavši 391 gol. Osvojio je tri olimpijske medalje – srebro u Atini 2004. i bronzu u Sidneju 2000. i Pekingu 2008. 

Bio je glavni igrač ekipe koja je osvojila Svetsko prvenstvo 2005. godine, a na Evropskim prvenstvima je tri puta bio šampion Evrope (2001, 2003, 2006). Takođe je bio deo tima koji je osvojio zlatne medalje u Svetskoj ligi 2005, 2006. i 2008. godine.

Klupsku karijeru započeo je u Primorju, a kasnije je igrao za Barselonu, sa kojom je osvojio tri titule šampiona Španije i dva Kupa Španije. U Romi je osvojio italijansko prvenstvo 1999. godine, dok je u Pro Reku dominirao osvajajući tri Lige šampiona (2003, 2007, 2008) i brojne domaće trofeje. 

Sa Partizanom je 2011. godine postao šampion Evrope, pobedivši Pro Reko u finalu. Tokom karijere osvajao je i Superkup Evrope, LEN kupove i nacionalne titule u Srbiji, Italiji i Španiji.

Po završetku igračke karijere 2012. godine, preuzeo je Partizan, sa kojim je dva puta stigao do polufinala Lige šampiona i osvojio prvenstva Srbije 2015. i 2016. godine, kao i nacionalni kup. Godine 2016. preuzeo je Pro Reko, gde je osvojio dve titule šampiona Italije i dva Kupa Italije. 

Kasnije je trenirao Novi Beograd, gde je nastavio da razvija mlade talente i podiže nivo srpskog vaterpola. Njegov doprinos vaterpolu ogleda se ne samo kroz brojne trofeje, već i kroz izuzetnu sposobnost vođenja tima i taktičkog razmišljanja.

#5. Filip Filipović

Filip Filipović rođen je 2. maja 1987. u Beogradu i smatra se jednim od najboljih srpskih vaterpolista ikada. Njegova preciznost, moćan šut i sposobnost da preuzima odgovornost u ključnim trenucima izdvojili su ga kao jednog od lidera generacije. Više puta proglašavan za najboljeg vaterpolistu sveta i Evrope, Filipović je postao sinonim za pobede i vrhunsku igru.

Sa 7 godina roditelji su ga upisali u školi VK Partizan, gde je brzo pokazao izuzetan talenat. Već sa 14 godina debitovao je za prvi tim, a u sezoni 2001/02 osvojio je prvu duplu krunu. U crno-belom dresu igrao je do 2009. godine, tokom čega je bio jedan od ključnih igrača ekipe i osvojio brojne domaće titule.

Godine 2009. prelazi u Pro Reko, jedan od najjačih evropskih klubova, gde odmah osvaja Ligu šampiona, prvenstvo i kup Italije. Tokom prvog boravka u Pro Reku igrao je sa Vanjom Udovičićem i Slobodanom Nikićem, a zajedno su činili jednu od najdominantnijih ekipa u istoriji vaterpola. 

Nakon osvajanja više trofeja, 2012. se vraća u Srbiju i pridružuje se ambicioznom Radničkom iz Kragujevca, sa kojim 2013. osvaja LEN Evro kup i igra finale Lige šampiona. Nakon dve godine i problema sa isplatama u klubu, Filipović napušta Radnički i ponovo se vraća u Pro Reko, gde nastavlja nizati uspehe.

Sa reprezentacijom je debitovao sa 16 godina, ali je punu afirmaciju stekao na Olimpijskim igrama u Pekingu 2008., gde je Srbija osvojila bronzu. U Londonu 2012. godine ponavlja isti uspeh, ali biva uvršten u idealni tim turnira. Kruna karijere dolazi u Riju 2016., kada predvodi Srbiju do olimpijskog zlata, uz titulu MVP-a turnira. Olimpijsko zlato ponovio je i u Tokiju 2020., što ga čini jednim od najtrofejnijih srpskih olimpijaca.

Na Svetskim prvenstvima debitovao je 2007. u Melburnu, a 2009. u Rimu postaje prvak sveta, kao najbolji strelac turnira. Srbija je ponovo osvojila svetsku titulu 2015. godine u Kazanju, a Filipović je i tada bio ključni igrač. Na Evropskim prvenstvima dominirao je sa pet zlatnih medalja (2003, 2006, 2012, 2014, 2016, 2018), a 2018. godine u Barseloni predvodio je ekipu kao kapiten i bio proglašen najboljim igračem turnira.

Njegova dominacija bila je vidljiva i u Svetskoj ligi, gde je Srbija osvojila 10 zlatnih medalja, a Filipović postao rekorder ovog takmičenja. Osvojio je i Svetski kup (2006, 2010), kao i tri medalje na Mediteranskim igrama.

Osim kolektivnih priznanja, Filipović je tri puta proglašen najboljim igračem sveta (2011, 2014, 2021), četiri puta najboljim evropskim vaterpolistom i više puta bio najbolji strelac najvećih takmičenja. 

Njegov uticaj na srpski vaterpolo ostaje nenadmašan, a buduće generacije imaju teško rešivu enigmu da prestignu Filipa po ostvarenjima.

#6. Živko Gocić

Živko Gocić je rođen 22. avgusta 1982. u Beogradu. Bio je vrhunski defanzivni igrač i dugogodišnja uzdanica vaterpolo reprezentacije Srbije.

U seniorsku reprezentaciju ušao je 2003. i brzo postao nezamenljiv deo tima. Svoju prvu veliku titulu osvojio je na Evropskom prvenstvu u Beogradu 2006, a tri godine kasnije okitio se zlatom na Svetskom prvenstvu u Rimu 2009. Bio je deo generacije koja je dominirala u međunarodnim takmičenjima, osvajajući zlato na Evropskom prvenstvu 2012. u Ajndhovenu i niz pobeda u Svetskoj ligi. 

Na Olimpijskim igrama debitovao je u Pekingu 2008, gde je osvojio bronzu, isto kao i u Londonu 2012. Najveći uspeh u karijeri ostvario je u Riju 2016, kada je kao kapiten predvodio Srbiju do istorijskog olimpijskog zlata.

Na klupskom nivou, Gocić je igrao za Partizan, gde je proveo dva mandata (1998–2003 i 2007–2010), osvojivši više nacionalnih titula i kupova. Igrao je i za Niš, italijansku Ortiđu i Latinu, te moskovski Dinamo, pre nego što se 2011. godine preselio u Mađarsku. 

U Solnoku je proveo poslednjih sedam sezona igračke karijere, gde je 2015. godine osvojio prvenstvo i kup Mađarske, a potom 2018. završio profesionalnu karijeru i odmah preuzeo trenersku funkciju u istom klubu. 

Od 2022. prešao je na klupu VK Novi Beograd, nastavljajući trenerski put u srpskom vaterpolu.

#7. Stefan Mitrović

Stefan Mitrović, rođen 29. marta 1988. u Beogradu, bivši je srpski vaterpolista i osvajač najprestižnijih medalja u ovom sportu. Njegova sposobnost da se istakne u ključnim trenucima, bilo u odbrani ili napadu, činila ga je nezamenjivim igračem u klubovima i reprezentaciji.

Na treninge je krenuo još kao dete, a seniorsku karijeru započeo je u Partizanu, gde je proveo šest sezona i osvojio prvenstvo i kup Srbije, Ligu šampiona, Superkup Evrope i Evrointer ligu. Usledio je prelazak u Solnok, gde je 2015. godine osvojio prvenstvo i kup Mađarske. 

Posle toga prelazi u Ferencvaroš, s kojim osvaja dva LEN Evro kupa (2017, 2018) i Ligu šampiona 2019, dok je iste godine osvojio i mađarsko prvenstvo i kup. Poslednje dve godine karijere proveo je u Olimpijakosu, pre nego što se povukao 2021.

U dresu reprezentacije debitovao je 2007. i od tada bio deo zlatne generacije Srbije. Sa nacionalnim timom osvojio je olimpijsko zlato u Riju 2016 i bronzu u Londonu 2012. Bio je svetski šampion 2009. i 2015, dok je na Evropskim prvenstvima bio četvorostruki prvak Evrope (2012, 2014, 2016, 2018). 

Njegov učinak u FINA Svetskoj ligi bio je impresivan, sa čak 10 osvojenih zlatnih medalja, dok je na Mediteranskim igrama dva puta bio prvak.

Inače, oženjen je Ilinkom, Ruskinjom, sa kojom ima dvoje dece. Više o njihovoj ljubavnoj priči možete videti ovde.

#8. Slobodan Nikić

Slobodan Nikić, rođen 25. januara 1983. u Zrenjaninu, ubraja se među najuspešnije srpske vaterpoliste u istoriji. Tokom više od dvadeset godina duge karijere, osvojio je najprestižnije trofeje, uključujući olimpijske, svetske i evropske titule. Njegovo ime zauvek je upisano u anale kao igrač sa najviše osvojenih medalja na Svetskim prvenstvima.

U Partizanu je počeo da trenira, a već u mlađim kategorijama pokazao izuzetan potencijal. U crno-belom dresu osvojio je prvenstvo i kup SR Jugoslavije (2001/02), ali se zbog finansijskih problema kluba preselio u Niš, a zatim u Jadran Herceg Novi, gde je bio prvak Srbije i Crne Gore. Karijeru nastavlja u Olimpijakosu, gde tokom četiri godine dominira u Grčkoj i osvaja tri uzastopne titule prvaka i četiri kupa.

Njegov vrhunac na klupskom nivou dolazi u Pro Reku, gde 2010. osvaja Ligu šampiona i sve moguće domaće trofeje u Italiji. Nakon toga igra u Turskoj za Galatasaraj, sa kojim takođe postaje prvak više puta. Kasnije prelazi u Ferenčvaroš, gde 2019. godine ponovo osvaja Ligu šampiona, čime potvrđuje status jednog od najuspešnijih centara u istoriji sporta.

Reprezentativnu karijeru započeo je 2003. godine i odmah osvojio evropsko zlato u Kranju. Nastupio je na pet svetskih prvenstava, osvajajući tri zlatne medalje (2005, 2009, 2015) i postavši prvi igrač sa sedam zlatnih medalja sa velikih takmičenja. Na Evropskim prvenstvima bio je deo ekipe koja je pet puta bila prvak Evrope, dok je na Olimpijskim igrama osvajao srebro (2004), bronzu (2012) i zlato (2016).

U FINA Svetskoj ligi nastupao je sedam puta i svaki put osvajao zlatne medalje, dok je na Svetskom kupu takođe imao dve pobede. Posle osvajanja olimpijskog zlata u Riju 2016, povukao se iz reprezentacije, a 2020. i iz profesionalnog igranja, posvetivši se trenerskom radu u Ferenčvarošu.

#9. Duško Pijetlović

Duško Pijetlović, rođen 25. aprila 1985. u Novom Sadu, jedan je od najboljih srpskih igrača ove igre. Tokom bogate karijere osvojio je sve najvažnije trofeje u ovom sportu, uključujući olimpijsko, svetsko i evropsko zlato. Sa četiri olimpijske medalje, od kojih su dve zlatne, svrstao se među najtrofejnije srpske olimpijce.

Vaterpolo je počeo da trenira u Vojvodini, a 2006. godine prešao je u Partizan, gde je bio deo generacije koja je dominirala domaćim takmičenjima. Tokom pet godina u crno-belom dresu osvojio je pet uzastopnih titula prvaka Srbije, isto toliko kupova, a krunu karijere u Partizanu predstavlja osvajanje Lige šampiona 2011. godine. Nakon uspeha u Beogradu, prelazi u Pro Reko, gde u sezoni 2011/12 ponavlja uspeh i osvaja italijansko prvenstvo, kup i Ligu šampiona.

Godinu dana kasnije vraća se u Srbiju i pridružuje Crvenoj zvezdi, sa kojom postaje prvak Evrope 2013, osvajajući treću uzastopnu titulu Lige šampiona, ali sa tri različita kluba. Nakon toga seli se u Rusiju, gde jednu sezonu nastupa za Sintez Kazanj, a zatim se vraća u Pro Reko, gde tri sezone osvaja sve moguće trofeje, uključujući još jednu Ligu šampiona 2015. Karijeru nastavlja u Dinamu Moskva, gde osvaja prvenstvo i kup Rusije, a 2019. prelazi u Solnok, gde ponovo postaje šampion Mađarske i osvajač LEN Evro kupa.

U reprezentaciji je debitovao 2006. godine i postao poslednji strelac reprezentacije Srbije i Crne Gore, postigavši gol u finalu Svetskog kupa. Na Olimpijskim igrama nastupao je četiri puta, osvojivši bronze u Pekingu 2008. i Londonu 2012, dok je u Riju 2016. i Tokiju 2020. bio deo tima koji je osvojio zlato. Na Evropskim prvenstvima dominirao je sa pet titula, dok je na Svetskim prvenstvima bio dvostruki šampion sveta (2009, 2015).

Njegova dominacija videla se i u FINA Svetskoj ligi, gde je osvojio osam zlatnih medalja, dok je na Svetskom kupu dva puta bio prvak. Po završetku Olimpijskih igara u Tokiju 2020, oprostio se od reprezentativnog vaterpola, ostavivši neizbrisiv trag u istoriji sporta.

#10. Andrija Prlainović

Andrija Prlainović, rođen 28. aprila 1987. u Dubrovniku, isto kao i prethodnici – jeste “krem de la krem” srpskog vaterpola.Izuzetna tehnika, sportski IQ i preuzimanje odgovornosti kada je to trebalo jesu odlike koje su ga krasile.

Njegovo ime zauvek će ostati upisano u istoriji vaterpola, jer je sa četiri olimpijske medalje, uključujući dve zlatne, među najtrofejnijim srpskim olimpijcima.

Još kada je kao dete ušao u bazen – nije više izlazio, i uprkos astmi postao je jedan od najboljih. Karijeru je započeo u Jadranu Herceg Novi, gde je sa samo 15 godina debitovao za prvi tim i pomogao klubu da osvoji tri uzastopne duple krune u Srbiji i Crnoj Gori. Usledio je prelazak u Partizan, gde je u pet sezona osvojio pet prvenstava i kupova Srbije, Evrointer ligu i, krunu svega, Ligu šampiona 2011. godine.

Njegov talenat prepoznao je Pro Reko, gde je igrao sezonu 2011/12. i osvojio sve moguće trofeje u Italiji, ali je zbog finansijskih problema kluba morao da napusti ekipu. Po povratku u Beograd, postaje vođa Crvene zvezde, s kojom u sezoni 2012/13. osvaja prvenstvo, kup, Ligu šampiona i Superkup Evrope. Nakon dve sezone, ponovo se vraća u Pro Reko, gde ponavlja uspeh i ponovo postaje prvak Evrope.

Godine 2016. prelazi u Solnok, gde nastavlja svoju dominaciju, postaje prvak Mađarske i ponovo osvaja Ligu šampiona 2017, postavši jedini vaterpolista koji je osvojio ovo takmičenje sa četiri različita kluba. Nakon toga igrao je za OSC Budimpeštu, a 2020. prelazi u Marselj, gde nastavlja karijeru.

U dresu reprezentacije Srbije debitovao je 2006. godine, kada je Srbija po prvi put nastupila kao samostalna država. Bio je deo ekipe koja je osvojila zlatne medalje na Olimpijskim igrama u Riju 2016. i Tokiju 2020, a u Londonu 2012. bio je najbolji strelac turnira sa 22 gola i uvršten u idealni tim. Osvojio je dve svetske titule (2009, 2015), dok je na Evropskim prvenstvima bio petostruki prvak Evrope.

Njegova kolekcija medalja iz Svetske lige je impresivna, sa više od deset osvojenih zlata, a bio je prvak i na Mediteranskim igrama. Pored sportskih uspeha, aktivan je u promociji vaterpola i podržava brojne humanitarne projekte.

#11. Aleksandar Šapić

Aleksandar Šapić je jedan je od najdominantnijih vaterpolista svih vremena i najbolji strelac u istoriji jugoslovenskog i srpskog vaterpola. Rođen je 21. januara 1978. u prestonici Srbije.

Postigao je 2675 golova, te je igrač sa najviše golova u profesionalnoj karijeri.

Vaterpolo je počeo da trenira u Crvenoj zvezdi 1984, a sa samo 14 godina debitovao je za prvi tim Partizana. Nakon kratkog povratka u Crvenu zvezdu, 1994. prelazi u Bečej, gde ostvaruje ogromne uspehe i postaje ključni igrač ekipe koja je dominirala domaćim i međunarodnim takmičenjima. 

Godine 2001. odlazi u Italiju, gde nastupa za Kamoji i kasnije Rari Nantes Savonu, a 2006. prelazi u Šturm 2002, gde postaje najplaćeniji vaterpolista u istoriji. Karijeru završava 2009. godine, nakon što je godinama bio najbolji strelac liga u SR Jugoslaviji, Italiji i Rusiji.

Reprezentativnu karijeru započeo je 1995. kao 17-godišnjak i postao ključni igrač tima koji je dominirao na međunarodnoj sceni. Osvojio je 20 medalja sa reprezentacijom, među kojima su tri olimpijske medalje (srebro u Atini 2004. i bronze u Sidneju 2000. i Pekingu 2008.), četiri medalje sa Svetskih prvenstava i pet sa Evropskih prvenstava. 

Bio je najbolji strelac Olimpijskih igara, Svetskih i Evropskih prvenstava, kao i Svetske lige i Svetskog kupa. Osam puta je biran u idealni tim velikih takmičenja, što dovoljno govori o tome koliko je bio veliki igrač.

Pored sportskih dostignuća, Šapić je ostao aktivan u sportskim organizacijama. Bio je predsednik Vaterpolo kluba Crvena zvezda (2003–2004) i kasnije sportski menadžer Rari Nantes Savone (2006–2014), gde je radio na razvoju evropskih takmičenja. Nakon završetka sportske karijere, posvetio se društvenom angažmanu i politici. 

Godine 2022. postao je 75. gradonačelnik Beograda, nastavljajući karijeru u javnoj službi.

#12. Vanja Udovičić

Vanja Udovičić je bivši srpski igrač vaterpola i jedan od najuspešnijih igrača svoje generacije. Njegova karijera obeležena je vrhunskim nastupima kako na klupskom, tako i na reprezentativnom nivou. Bio je kapiten reprezentacije i ključni igrač u brojnim osvajačkim pohodima Srbije na međunarodnoj sceni.

Kao i mnogima, početna stanica bila mu je Partizan, gde je prošao sve mlađe selekcije i debitovao za prvi tim. Sa klubom je osvojio prvenstvo i kup Jugoslavije 2002. godine, ali je zbog finansijskih problema ekipe prešao u Jadran Herceg Novi, gde je postao jedan od lidera tima. U dresu Jadrana osvojio je prvenstvo i kup Srbije i Crne Gore 2004. i 2005. godine, a njegov pogodak u finalu kupa 2005. godine doneo je trofej ekipi iz Herceg Novog.

Usledio je prelazak u Italiju, gde je prvo nastupao za Posilipo, sa kojim je osvojio Superkup Evrope 2005/06, a potom je prešao u Pro Reko, gde je doživeo vrhunac klupske karijere. Sa italijanskim gigantom osvojio je dvostruku titulu u Ligi šampiona (2008, 2010), kao i tri uzastopne duple krune u italijanskom prvenstvu i kupu. Godine 2010. prelazi u zagrebčku Mladost, s kojom je osvojio dva kupa Hrvatske (2011, 2012). Karijeru završava 2013. godine, poslednju sezonu odigravši u Radničkom iz Kragujevca, gde je osvojio LEN Evro kup.

Na reprezentativnom nivou, Udovičić je bio jedan od ključnih igrača Srbije. Osvojio je srebro na Olimpijskim igrama u Atini 2004. i bronzu u Pekingu 2008, a bio je deo tima koji je postao svetski šampion 2005. u Montrealu i 2009. u Rimu. Takođe je osvojio brojne medalje na Evropskim prvenstvima, uključujući bronzu u Zagrebu 2010. Njegova igračka inteligencija, liderstvo i sposobnost postizanja ključnih golova učinili su ga jednim od najboljih svog vremena.

Godine 2010. proglašen je za najboljeg vaterpolistu sveta u izboru FINA i LEN magazina, dok mu je Sportki savez Srbije dodelio Majsku nagradu za doprinos sportu. Nakon završetka sportske karijere, 2013. godine postavljen je za ministra omladine i sporta u Vladi Republike Srbije, gde je nastavio da doprinosi razvoju sporta u zemlji.

#13. Aleksandar Šoštar

Veliki Šoštar! Ovaj vrhunski golman rođen je 21. januara 1964. Jedan od najboljih vaterpolo golmana ikada! Tokom dugogodišnje karijere bio je ključni igrač jugoslovenske reprezentacije, osvajajući olimpijsko zlato 1988. godine u Seulu sa SFRJ, dok je na Olimpijskim igrama u Sidneju 2000. godine, kao član reprezentacije SR Jugoslavije, osvojio bronzanu medalju.

Osim briljantne karijere u bazenu, Šoštar je bio izuzetno angažovan i nakon povlačenja iz profesionalnog sporta. Obavljao je funkcije predsednika Vaterpolo kluba Partizan i predsednika Sportskog saveza Srbije, doprinoseći razvoju vaterpola i sporta u zemlji. Godine 2001. dobio je Zlatnu značku Sporta, priznanje za najboljeg sportistu Jugoslavije, a Jugoslovenski olimpijski komitet ga je proglasio najboljim muškim sportistom godine. Paralelno sa sportskom karijerom, diplomirao je na Mašinskom fakultetu Univerziteta u Beogradu.

Kao klupski igrač, Šoštar je nastupao za Partizan, Posilipo, Barselonu, Budvu i Bečej, osvajajući brojne domaće i međunarodne titule. Tokom karijere bio je prvak Evrope sa Bčečjem 2000. godine, dok je sa Partizanom, Barselonom i Posilipom osvajao nacionalna prvenstva i kupove u Jugoslaviji, Italiji i Španiji. Njegova sigurnost na golu i liderska uloga činili su ga jednim od najcenjenijih igrača svoje generacije.

Ovde bismo se zaustavili jer je tema prevelika da se nabroje baš svi najbolji srpski vaterpolisti. Zato se i nisu svi najbolji vaterpolisti Srbije našli na listi, a neki čak nisu ni pomenuti ovom prilikom. 

Prosto, mogla bi se napisati knjiga o svim tim imenima. Nama ostaje da vam i druge zanimljive teme preporučimo u Balkan Bet blogu, koji redovno obogaćujemo novim temama. A za sve koji traže dodatnu zabavu bez mnogo promišljanja, tu je realni tiket dana koji naš tim eksperata svakodnevno sastavlja za vas. Svima koji prvi put izvrše registraciju dajemo i bonus dobrodošlice.